Carmen Rodríguez Roque

Het is waar dat het niet mijn eerste keuze was, in feite was het pas toen ik begon te kijken naar mogelijke masters die ik kon doen na mijn studie dat ik deze wereld ontdekte. Ik ben begonnen met mijn masteropleiding en toen ik stage liep, realiseerde ik me pas echt dat ik me wilde gaan bezighouden met geassisteerde voortplanting. De mogelijkheid om “leven” te creëren in het laboratorium was ongelooflijk.

In het laboratorium hebben we veel soorten gevallen van patiënten, elk met een ander verhaal, sommigen zelfs met veel eerdere cycli, en als je ziet dat ze na veel doorzettingsvermogen en inspanning hun droom om een gezin te stichten bereiken, dat is het mooiste aan dit werk.

Er zijn veel verschillende patiënten, elk geval is anders. Het is een realiteit dat het moeilijk is om met moeilijke situaties om te gaan voor onze patiënten, zoals communiceren dat ze geen embryo hebben kunnen genereren of dat de cyclus niet goed is verlopen. Dit zijn patiënten die veel emotionele stress met zich meedragen en met enige hoop op ons telefoontje wachten. We proberen zo duidelijk en voorzichtig mogelijk met hen te praten. 

Veel patiënten hebben meerdere behandelingen nodig om hun reproductieve wens te bereiken en het is onvermijdelijk om met hen mee te leven.

Ik werkte vrij recent in de kliniek en ik herinner me een patiënte die binnenkwam voor haar eerste embryotransplantatie. De patiënt bleef maar dankjewel zeggen. En diezelfde dag, zonder te weten wat het resultaat van haar overplaatsing zou zijn, aarzelde ze niet om een bedankmail te sturen, waarin ze iedereen noemde die die dag in de operatiekamer was. En het beste van alles is dat ze haar kind vandaag thuis heeft.

Dit werk kan zowel emotioneel als fysiek veel stress opleveren, vooral als je een drukke dag in het lab hebt gehad of een moeilijke situatie die niet goed is gegaan, dus als ik klaar ben met werken probeer ik een beetje te ontsnappen en mijn geest bezig te houden met activiteiten die een beetje ver weg zijn van deze wereld.