Leonor Ortega

Als ik ze dit vertel, zijn mensen altijd verbaasd, maar ik had er helemaal niet aan gedacht om embryoloog te worden. De embryologie kwam in mijn leven door de liefde. Mijn partner was dol op deze wereld, en hij vond een baan als embryoloog in Madrid. Ik besloot ook naar Madrid te gaan, omdat ik samen met hem wilde zijn. Uiteindelijk leidde het een tot het ander en begon ik in maart 2008 bij de Clínica Tambre als bioloog, in samenwerking met de afdeling Genetica van de universiteit. Beetje bij beetje kreeg deze wereld mij te pakken. Dankzij de kans die Dr. Caballero en Dr. Rocío Núñez mij gaven, werd ik goed opgeleid en kon ik mij verder ontwikkelen in het vak. Nu, jaren later, ben ik er nog steeds.

Ik zeg altijd dat het werk als embryoloog geen baan is. Dit is een manier van leven, en het is lastig om er niet 24/7 mee bezig te zijn. Want dat is wat we doen, leven genereren. Het leven stopt nooit, en wij dus ook niet. En dat is precies waar wij voldoening uit halen: voortdurend nieuw leven en oplossingen voor anderen genereren, of in ieder geval proberen dit te doen, en patiënten tijdens het proces begeleiden.

Dit beroep wordt eigenlijk constant up-to-date gehouden. We ontdekken voortdurend nieuwe oplossingen die de procedures en behandelingen verbeteren, en we wonen meerdere keren per jaar wetenschappelijke congressen bij. We staan voortdurend in contact met collega’s, die hun ervaringen, casussen, en twijfels met ons delen. Dit alles vergroot onze kennis en zorgt ervoor dat we steeds nieuwe vooruitgang boeken.

Daarnaast ben ik lid van de ASEBIR (Asociación para el Estudio de la Biología de la Reproducción, ofwel de Vereniging voor de Studie van Reproductieve Biologie), een belangengroep voor translationeel onderzoek en innovatie. Deze groep bestaat uit vooraanstaande nationale en internationale onderzoeksprofessionals die meerdere keren per jaar bij elkaar komen. We bespreken specifiek de nieuwste ontwikkelingen, en vooral hoe fundamenteel onderzoek in de klinische praktijk kan worden toegepast.

Embryologie is een constante uitdaging. Elke patiënt, elk embryo, elke eicel… is uniek. Elke casus is anders dan de vorige, en dat dwingt je om altijd je aandacht erbij te houden.

De grootste uitdaging is zonder twijfel het begeleiden van de patiënt, diens emotionele behoeften begrijpen, en in staat zijn om iemand tijdens het proces de nodige rust te bieden.

Om eerlijk te zijn, is dat soms lastig. Het is erg moeilijk om afstand te nemen en niet al te betrokken te raken. De makkelijkere gevallen, die gelijk succes hebben, blijven meestal onopgemerkt. Maar de patiënten bij wie het wat langer duurt om resultaat te boeken, zijn vaak degenen met wie je de sterkste band opbouwt en die je “mee naar huis neemt”. Het is bijna onmogelijk om dat niet te doen.

Ik denk altijd aan een specifiek geval dat me doet beseffen dat alles mogelijk is. Dit helpt me om, zolang de patiënt wil doorgaan, nooit op te geven. Het ging om een koppel met een spermamonster dat genomen was met behulp van een zeer gecompliceerde testiculaire biopsie. Met twee personen werkten we aan de micro-injectie van 16 oöcyten, maar het was vrijwel onmogelijk om beweeglijk sperma te vinden. Uiteindelijk werd slechts één eicel correct bevrucht, waarna de ontwikkeling begon en op dag 5 de blastocyst-fase werd bereikt. Hierop voerden we een biopsie uit. Deze PGT-A (pre-implantatie genetische diagnose voor aneuploïdie) mislukte in eerste instantie en moest dus opnieuw worden uitgevoerd.

De uitslag was een “mozaïekembryo” (embryo met een mengsel van normale en afwijkende cellen). We boden de patiënten genetisch advies, en ze besloten het embryo te implanteren. Dit kleine mozaïekembryo bleek vol hoop en strijdlust te zitten, en is nu een prachtig meisje.

Het is erg moeilijk om in deze situaties advies te geven, maar ik zou graag tegen deze koppels willen zeggen dat ze vertrouwen moeten hebben in de groep professionals met wie ze besluiten een behandeling te ondergaan. Dat ze zich moeten laten leiden en hun terughoudendheid opzij moeten zetten: we zijn hier om hen te helpen en om een gemeenschappelijk doel te bereiken.

Ik weet niet zo goed wat vrije tijd eigenlijk is, want ik ben zo rusteloos dat ik altijd wel ergens mee bezig ben.

Naast mijn werk probeer ik minstens 4 dagen per week te sporten, omdat dat mij het meest helpt om me los te koppelen, want mijn hoofd draait altijd op volle toeren en ik vind het lastig om te stoppen met nadenken. Ik maak ook graag digitale fotoalbums, maar het belangrijkste voor mij is om tijd door te brengen met familie en vrienden. Dat is het enige dat er écht toe doet.