Susana Cortés

Eigenlijk wilde ik altijd al dierenarts wilde worden, maar ik had de cijfers niet, dus ging ik Biologische Wetenschappen studeren, wat mijn tweede keuze was. Toen ik mijn biologiediploma had gehaald, was ik erg in de war en vertelden ze me dat ze bij het INIA (Nationaal Instituut voor Landbouwkundig Onderzoek) personeel zochten die zonder loon werkten (wat in die tijd was toegestaan).

Geleidelijk aan begon ik in deze sector te werken en schreef ik mijn proefschrift en doctoraalscriptie op de afdeling Voortplanting van Dieren van dit instituut, maar al met een beurs van het instituut. Daar ontmoette ik Dr. Isabel Vázquez (een van mijn PhD scriptiebegeleiders) via wie ik Dr. Rocío Núñez (mijn andere scriptiebegeleider) en Dr. Caballero Peregrín leerde kennen, twee zeer belangrijke mensen in Geassisteerde Menselijke Voortplanting met wie ik ben gegroeid als bioloog en als persoon, en die ik enorm dankbaar ben voor de kans die ze me hebben gegeven. Vanaf dat moment was mijn leven verbonden met Clínica Tambre als embryoloog, meer dan 20 jaar geleden.

Het runnen van het laboratorium betekent dat alle technische apparatuur en embryologen zijn ingesteld als een perfect Zwitsers horloge. Proberen om ervoor te zorgen dat er altijd een goede werksfeer en samenwerking is, is erg belangrijk om alles te laten werken. Het betekent ook dat we voortdurend op de hoogte zijn en blijven van alle nieuwste ontwikkelingen, zodat we deze kunnen introduceren om het succes van onze behandelingen te vergroten.

Onze rol is om gezinnen te helpen opbouwen en dankbaarheid (gewoon een glimlach of een foto van de baby) is wat onze levens vervult. Het is ook heel belangrijk om de inspanningen te bedanken van patiënten die, zelfs na het proberen, geen zwangerschap hebben bereikt.

Het is vaak erg ingewikkeld, want zoals mijn collega Carolina Cordero zegt: onze successen zijn de successen van onze patiënten en hun mislukkingen zijn de onze. Bovendien hebben velen van ons in Clínica Tambre hetzelfde meegemaakt als onze patiënten, dus we kunnen al hun emoties begrijpen en ons in hun schoenen verplaatsen….. omdat wij zijn geweest waar zij nu zijn. Het moeilijkste is om slecht nieuws te geven, dat weten we, maar van ons krijgen ze altijd de waarheid en de empathie om verder te gaan.

Zoals ik al zei, hebben we niet alleen veel vrouwelijke collega’s in dezelfde situatie gehad, maar ook familieleden. Maar om iemand te kunnen helpen die na meerdere mislukkingen aan het eind van de weg toch zwanger is geraakt, is het mooiste wat er is.

Vrij?…tussen werk en studie heb ik maar heel weinig vrije tijd. De vrije tijd die ik heb, deel en geniet ik met mijn gezin, wat we ook doen, maar wel samen.