Inhoudsopgave
Silvia en Nacho wisten ons te betoveren toen ze naar de kliniek kwamen om ons voor te stellen aan hun dochter, Rebeca. Hun eerlijkheid, humor en de manier waarop ze hun verhaal vertellen, dienen als inspiratie voor allen die een baby wensen, en zullen hen hopelijk aanmoedigen om de laatste stap te zetten.
Hoe is hun verhaal begonnen?
Voordat wij hen ontmoetten, was het stel naar het consult van de sociale verzekeringsdienst gegaan. Daar kreeg Silvia te horen dat ze ofwel een eierstokteratoom (een soort tumor die meestal goedaardig is) had, ofwel aan endometriose leed. Uiteindelijk bevestigde de diagnose dit laatste en, omdat ze veel pijn had, moest ze een operatie ondergaan die haar vruchtbaarheid beïnvloedde.
De deskundigen die haar op dat moment behandelden, raadden haar aan om snel naar een privé-kliniek te gaan omdat ze “een beetje een moeilijke leeftijd” had, vertelt het stel ons.
Ze ontdekten in die tijd ook dat Nacho vruchtbaarheidsproblemen had. “Dat bracht ons nog meer samen”, vertelt Silvia ons. Het feit dat ze zich in dezelfde situatie bevonden, deed het stel op zoek gaan naar centra waar ze hun behandeling konden beginnen. En zo kwamen ze bij ons terecht.
Waarom Tambre?
Er zijn vele redenen waarom ze besloten hebben om met ons in zee te gaan. Bij een bezoek aan een andere kliniek beseften ze dat er niet veel privacy was in de wachtkamer. “Je gaat daarheen op een moeilijk moment, waarin je al weet wat ze je gaan vertellen, wat ze gaan zeggen en je hebt dan geen behoefte om andere mensen, noch andere stellen te zien”, bekent Silvia.
Tot hun verbazing kwamen ze bij Tambre terecht in onze individuele wachtkamers. “Kijk, ze hebben me gehoord!”, zei ze tegen Nacho. Dit sprak in ons voordeel en zo kozen ze voor ons.
Het stel was in de gelegenheid om bijna alle artsen van ons team te ontmoeten tijdens hun behandeling, en ze zeggen dat ze erg blij zijn met de manier waarop ze zijn behandeld. Ze vertelt ons ook dat de meisjes bij de receptie schatten zijn en dat ze het zo goed met hun Patiëntenzorgcoördinator konden vinden dat ze wel wat hadden willen gaan drinken met haar. Ze zijn ook erg dankbaar voor het werk van al het verplegend personeel en ze bedanken vooral Puri, die altijd veel indruk achterlaat bij degenen die het geluk hebben om door haar behandeld te worden.
“Ik had het erg koud en zonder dat ik haar iets vroeg had ze al een deken op de verwarming gelegd en toen ik op de kamer kwam, legde ze die op mij en dat is alsof… alsof je mijn moeder bent,” zegt Silvia over onze verpleegster.
De gelukkige en de moeilijke momenten van hun proces
Voor Silvia en Nacho is het moeilijkste deel van een vruchtbaarheidsbehandeling het luisteren naar wat de specialisten aanraden, ook al is het niet wat je in eerste instantie verwachtte te horen. “De optie waarmee ik een baby kan krijgen is de beste”, zegt ze. En die optie was in haar geval eiceldonatie.
Het stel deelt nog een anekdote met ons. Het deed zich voor in de rustruimtes; “deze zijn zo mooi dat ik er wel zou willen blijven wonen”, grapt Silvia over onze ruimtes. Het stel vond de sprei die op het bed lag zo mooi dat ze, voordat ze naar de operatiekamer gingen, op zoek gingen naar het etiket om te kijken waar het vandaan kwam… om dezelfde te kunnen kopen!
Het gelukkigste moment was echter toen we Silvia belden om haar te vertellen dat ze zwanger was. Nacho, die het gesprek van veraf kon horen, hoorde dat we haar advies gaven over wat ze wel en niet moest eten. Lachend herinnert hij zich dat hij op dat moment dacht: “Dit moet goed nieuws zijn, want ze verbieden haar dingen…”
Dit is geen afscheid, maar een tot ziens…
Silvia en Nacho vertellen ons in hun getuigenis dat ze over ongeveer een jaar terug willen komen met de bedoeling hun familie verder uit te breiden, aangezien ze een verglaasd embryo in ons laboratorium hebben, dat ze liefkozend ‘het kleine Frozen broertje’ noemen.
Tot slot hebben we hen gevraagd of ze advies kunnen geven aan andere stellen die door hetzelfde proces gaan als zij. “Laat ze zich door de kliniek adviseren”, zegt Nacho, en hij benadrukt dat het belangrijk is om het onderwerp bespreekbaar te maken en zo veel mogelijk te steunen op de mensen om je heen. “De beslissingen die genomen moeten worden, kun je het best in een veilige omgeving nemen”, concludeert Silvia.
We hopen jullie snel weer te zien, familie! En als we een sprei moeten kopen om dat te laten gebeuren, dan doen we dat!